Wim Ballieu is een bekende Vlaamse tv-kok en horecaondernemer. In Nederland kennen we hem als het gezicht van de Aviko-reclame's. In 2012 opende hij zijn eerste Balls & Glory-restaurant, dat de traditionele gehaktbal centraal stelt op het menu. Ballieu schrijft voor Food Inspiration scherpe opinies over zijn ervaringen als horecaondernemer. Dit keer realiseert hij zich dat zijn eigen mening soms een blinde vlek heeft. 

Vorige donderdag kwam ik laat thuis, zoals vaker was er geen eten in huis. Zo belandde ik samen met m’n lief Nico bij Nona Pasta aan tafel. Nona is een plek waar ik me altijd thuis voel. Een restaurant midden in de Dansaertbuurt te Brussel. Een plek waar ik steeds vol bewondering kijk naar de eenvoud van de lekker verse ongekunstelde Italiaanse keuken, maar ook telkens onder de indruk ben van het ondernemerschap van (m’n goeie vriend) Sebastian, een London banker met West-Vlaamse roots, die als geen ander de kunst van slim & – volgens mij – authentiek horeca-ondernemen beheerst.

Ik was er dus met m’n lief, een ondernemer binnen de mediawereld maar bovenal een ‘schoon mens’. Op de één of andere manier had ik met hém nog nooit een Nona-tafel gedeeld. Het was op z’n minst opmerkelijk, zacht uitgedrukt, hoe verschillend onze ervaring was. Het leidde zelfs van een interessante discussie tot een stevige woordenwisseling.

“Er is een mysterieuze plek waar onze perspectieven vertroebeld raken door onze eigen voorkeuren, die plek heet de blinde vlek”

Voor mij is Nona een culinair toevluchtsoord, waar op de kleine details gelet wordt. Waar alle overbodigheden weggelaten worden. Maar voor Nico voelde het als een vreemde omgeving waar hij zich niet helemaal op zijn gemak voelde: té dichtbevolkt en té arrogant, té havermelkelite, in Nederlandse termen.

Deze confrontatie voelde als een eye opener. Er is een mysterieuze plek waar onze perspectieven vertroebeld raken door onze eigen voorkeuren, die plek heet de blinde vlek.

Als ondernemers hebben we de neiging om eigen voorkeuren te laten domineren, vaak met een stevige identiteit en concept als resultaat. Dat is niet verkeerd, want we leerden het op school of in de ondernemerscursus: wat is je doelgroep, wat is je concept & hoe blijf je er trouw aan. Mijn eerste mentor had een tegeltje in de keuken. Daarop stond, vereeuwigd in keramiek: ‘Er is nog nooit een kok gevonde die kan koken voor alle monde’.

De een noemt het focus, de andere koppigheid of sterke wil. Maar vanaf wanneer creëert je eigen wereldje gevaarlijke oogkleppen?

In het oog is er een heel klein gebied waarmee je niets kunt zien. Dat zwarte vlekje zien we niet. Ons brein vult dat beeld zelf in. Het is onze blinde vlek. We menen alles te zien zoals het is, maar eigenlijk is dat dus niet zo.

“Vanaf wanneer creëert je eigen wereldje gevaarlijke oogkleppen?”

Wanneer iemand anders bepaalde kwaliteiten bij jou ziet, terwijl je ze zelf niet opmerkt, dan heet dat ook je ‘blinde vlek’. Wat betreft de blinde vlek is bewustwording nodig: andere mensen moeten je vertellen welke kwaliteiten en valkuilen jij zelf nog niet ziet. Google reviews en recensies helpen ons daar als horecaondernemers tegenwoordig lustig mee.

Ik heb zelf sinds dag een dat ik onderneem een externe raad van advies, om die open view te stimuleren en om mij te laten adviseren. En ook de spontane vragen of reacties van videografen of productiemedewerksters tijdens de opnames van tv-programma’s vind ik super interessant. Omdat ze reageren zoals de kijker: vanuit een niet-kok-bril.

Blinde vlekken zorgen ervoor dat we als mens of ondernemer niet steeds dezelfde fouten maken zonder tussenkomst van buitenaf, of dat we het potentieel van een idee onvoldoende benutten en exploreren. We denken soms té veel als kok, en te weinig als klant.

Misschien is jouw visie op jouw concept of onderneming een vlek die de ander nog niet ziet. Misschien is jouw blinde vlek de plaats waar jouw fantasie een bijdrage en invulling kan geven aan de sector.

Mijn bezoek aan Nona maakte mijn blinde vlekken weer eens pijnlijk (on)zichtbaar. Maar zonder Nico’s perspectief van buitenaf, was me dat niet opgevallen, en had ik deze column nooit geschreven.

--- 

Meer columns lezen van Wim Ballieu? Lees hier: Het Vlaamse volkscafé is met uitsterven bedreigd