6 jongeren die wél in de horeca willen werken

Wie zegt dat de nieuwe generatie niet hard wil werken? Over Generatie Z bestaat het vooroordeel dat ze lui zouden zijn en geen zin zouden hebben in een horecabaan. Niets is minder waar, als je het aan jonge mensen vraagt die een horeca-opleiding volgen. Food Inspiration sprak met 6 aanstormende horecatalenten van De Rooi Pannen in Tilburg. "De horeca is voor mij geen bijbaan, het is mijn toekomst."

---

Op haar zevende kwam Judelande Seltonrijch (23) naar Nederland. Het liefste wilde ze de baas van de wereld worden. Nu hoopt ze general manager te worden bij een groot hotel in het hoge segment zoals Huis ter Duin. Momenteel zit ze in het derde jaar van de opleiding Horecaondernemer/-manager, hierna hoopt ze naar de hotelschool in Den Haag of Amsterdam te gaan.

“Mijn vriendinnen werken allemaal in de zorg. De horeca is voor hen een bijbaan. Voor mij is het mijn toekomst. Ik werk hier met hart en ziel. Het is jammer dat de meeste jongeren de charme van de horeca niet meer zien. Ze willen gewoon zo snel mogelijk veel geld verdienen, niet te veel uren maken of werken in het weekend. Ik denk dat ik daarin wel anders ben dan anderen in mijn generatie. Mijn vriendinnen leven in het nu, ik leef in de toekomst.

Ik ben geadopteerd en wil bewijzen dat ik het kan. Ik wil later geld verdienen om mensen uit mijn land te helpen. Dat betekent dat ik een enorme focus heb. 

Over de toekomst van mijn vak maak ik me geen zorgen. Er zullen ongetwijfeld robots komen die gaan serveren of afwassen, maar gasten verwachten ook het echte contact. Een robot heeft geen emotie. Gastvrijheid blijft altijd draaien om persoonlijk contact.”

---

Koen van Dijk (19) wist op de basisschool al dat hij kok wilde worden en is nooit van koers gewijzigd. Hij zit inmiddels in het vierde en laatste jaar van de opleiding Gespecialiseerd kok, in augustus is hij klaar. Op dit moment gaat Koen één dag per week naar school en werkt hij 38 uur per week ‘aan de koude kant’ in de keuken bij Sense Restaurant in Den Bosch.

“Ik heb het horecavirus goed te pakken. Het werk is verslavend. Je wordt echt aangeslingerd in de keuken. De stress, hectiek, het rennen; heerlijk!

Het valt me op dat de oudere chefs milder worden. Je krijgt tegenwoordig al snel kritiek over je heen, dus ze willen voorkomen dat ze het fout doen. Als je met de juiste argumenten komt, is er ruimte om je mening te geven. Hoewel ik dat in mijn eerste jaar niet deed. Je moet eerst luisteren en leren, vind ik. Nu sta ik steviger in mijn schoenen, voel ik me gewaardeerd en durf ik tegengas te geven.

Sommige leeftijdsgenoten vind ik slappe hap. Ze melden zich al ziek bij een kuchje. Ik vraag me af wat ze van huis uit hebben meegekregen, want met die houding moet je in de keuken niet aankomen. Het harde werken in de horeca, schrikt jongeren sowieso af. Zelf voel ik een grote passie voor het vak. Iets moois aan gasten presenteren is het leukste wat er is.”

Day Snijders (18) wist na de havo niet direct wat ze wilde doen. De opleidingen Verpleegkunde en Social Work waren het in ieder geval niet. Nadat ze een tijdje in de horeca werkte, besloot ze voor Hotelschool Maastricht te gaan. Toen ze daar niet werd aangenomen, besloot ze het tweejarige maatwerktraject Hotelmanagement voor havisten te volgen. Dit jaar hoopt ze meer kans te maken in Maastricht.

“Gastvrijheid is voor mij een uitstekende service bieden zodat de gast optimaal geniet. Dat betekent altijd beleefd zijn, ook als de gasten dat niet is.

Vroeger was ik verlegen. Sinds ik in de horeca werk is dat bijna helemaal weg. Vriendinnen zonder horeca-ervaring vinden het bijvoorbeeld spannend om een belletje te plegen. Dat heb ik niet meer. Het is jammer dat de horeca zo weinig aantrekkingskracht heeft op jongeren. Ik snap wel dat het soms vervelend is om in de weekenden of tijdens festivals te werken, maar je krijgt er zoveel gezelligheid voor terug. Hier heb je ook de tijd van je leven, dat kan ik niet vaak genoeg benadrukken. Daarnaast zouden horecabedrijven er goed aan doen om meer te delen over doorgroeimogelijkheden en vaker leerzame teamuitjes te organiseren, zoals een wijntraining.”

---

Beer van der Markt (27) heeft met twee vrienden een paar jaar een eigen ‘restaurantje’ gerund, maar zijn hart ligt toch in het onderwijs. Sinds 2,5 geeft hij als instructeur praktijklessen op de school waar hij het tijdens zijn koksopleiding zo fijn heeft gehad.

“Ik ben een van de jongste docenten hier. Het is ergens wel apart om les te geven aan leeftijdsgenoten. Zo zien zij mij ook, dus het is lastig om de grens te bewaken. Anderzijds heb ik meer technische kennis en ervaring in de keuken, dus dwing ik daarmee respect af. 

Zowel in het lesgeven als in de keuken stuur je een team aan. Maar het grote verschil is: ik ben hier niet om te koken, ik wil dat zij iets leren. Achter mijn lessen schuilt meer werk dan studenten misschien denken. Ik bereid alles wat ik doe goed voor, denk na over de persoonlijke leerdoelen, hoe ik iets kan brengen en wat ik ze wil meegeven.

Over de toekomst van het vak maak ik me geen zorgen. De klassen worden hier steeds groter. Natuurlijk is de horeca niet het meest aantrekkelijke vak qua salaris en werktijden. Maar het heeft ook veel voordelen. Je bent altijd met eten bezig of met mensen in gesprek. En dat werkgeluk ervaren de studenten hier gelukkig ook.”

Fem Faber (17) komt van het vmbo waar ze de richting Zorg en Welzijn heeft gevolgd. Ze was van plan om de opleiding Gehandicaptenzorg te doen, tot ze op de open dag van De Rooi Pannen in aanraking kwam met de opleiding Gastheer/Gastvrouw. Ze zit in het eerste jaar en heeft al duidelijk voor ogen wat ze wil: een combinatie van zorg en horeca. In de toekomst hoopt ze te werken bij een concept als Brownies & Downies.

“Mijn vriendinnen vinden dit een beetje een kakkerige opleiding vanwege ons uniform en omdat we netjes moeten praten en altijd beleefd blijven. Hier ga je toch zoveel mogelijk mee in de wensen van de gast terwijl ik tegen vriendinnen prima kan zeggen ‘hey dit gaan we effe niet zo doen’.

Wat ik lastig vind in mijn generatie is dat het best moeilijk is om echt jezelf te kunnen zijn. Ik heb moeite met influencers die je continu een perfect beeld voorhouden. Als je niet zoals hen bent, ga je twijfelen aan jezelf. Ik heb dat nu met Jade Anna, ze is een jaar ouder dan ik, heeft een eigen huis, een auto en een supermooi lichaam. Er zijn momenten dat ik het lastig vind om mezelf daar niet mee te vergelijken. Ik had het best wel lekker gevonden als de smartphone nog niet uitgevonden was. Soms zet ik dat ding een paar dagen uit. Lekker die rust.”

---

Toen hij twaalf was, begon Pepijn Schenkels (18) al met bakken. Op zijn dertiende opende hij een eigen bakkerij om vrienden en familie te voorzien van krentenbollen en worstenbroodjes. Vanaf zijn vijftiende werkt hij in de keuken. Op advies van een docente op het vmbo volgt hij de opleiding Horecaondernemer/-manager. Volgend jaar hoopt hij af te studeren.

“In mijn vrije tijd ben ik met vrienden, aan het sporten of aan het koken of bakken. Natuurlijk kan ik in de weekenden minder makkelijk afspreken met vrienden, maar zij vinden een vriend die goed kan koken wel handig. Ik volg deze opleiding omdat ik ook alles over de voorkant van het vak wil leren. Hierna hoop ik de opleiding zelfstandig werkend kok te starten, zodat ik nog meer leer over de basis van koken. Het lijkt me leuk om ooit een eigen cateringbedrijf op te zetten.

Voor mijn gevoel wordt de horeca weer aantrekkelijker voor jongeren. Het wordt beter betaald en je kunt veel uren achter elkaar maken. Ik denk dat kunstmatige intelligentie steeds meer invloed zal hebben in de toekomst. ChatGPT komt met veel goede oplossingen. Bijvoorbeeld suggesties voor een aanpassing in een gerecht als er iemand in een gezelschap een ingrediënt niet eet. Zo trek je meer gasten naar je zaak en kun je de prijzen een beetje normaal houden.”